Mysz Logitech MX Ergo (910-005179)

Kto nigdy trackballa nie używał, niech lepiej się dobrze zastanowi. Niektórzy to kochają, a inni nienawidzą.
Da się grać, nawet w strzelanki, ale nie do tego trackballe służą, więc nawet fan takich myszek do grania na nich nie zawsze się przekona ;)

Bałem się początkowo materiału, ale jest ok. Przyciski to normalny plastik, ale "grzbiet" pod śródręcze wykonano z czegoś przypominającego gumę. Jest ona jednak wytrzymała i nie należy się jej obawiać. Brudzi się chyba nawet trudniej, niż normalny plastik.

Nie da się wyjąć kulki do czyszczenia wypychając ją małym palcem od dołu, lepiej użyć ołówka (konkretnie – jego miękkiej gumki) jako przepychaczki. Bzdurka, ale wspominam.

Niedoświadczonym użytkownikom Linuksa podpowiem, że działa bez kwękania ;)
Do parowania można użyć, jak zawsze, solaar.

Tryb precyzyjny świetnie spełnia swoje zadanie. Jest naprawdę dobrze wyskalowany.

Przeskakiwanie między kanałami (używając dwóch odbiorników, każdy w innym urządzeniu) działa natychmiastowo.

Przechylanie trackballa na bujanej podstawce, jak dla mnie, jest bajerem, którego nie używam inaczej, jak podczas oczekiwania na coś. Huśtawka jako odpowiednik kręcenia ósemek kursorem. Myślę, że nie warto inwestować w wersję z większym przechyłem (przynajmniej ja nie widzę sensu tego rozwiązania, przechylenie na prawo jest już i tak na tyle mocne, że się ręka ześlizguje; może jak ktoś ma dłonie jak szufle do śniegu, to tego problemu nie ma).

Ślizgacze kulki przez pierwszych kilkadziesiąt godzin używania muszą się... wyślizgać. Na początku mogą stawiać delikatny opór i nie pozwalać na pełną gładkość ruchu kulką; zmuszać kursor do "przeskakiwania". To jednak mija, więc ok.

Można podłączyć myszkę do telefonu po kablu USB OTG, albo... po bluetooth. Jedno i drugie rozwiązanie działa (pod androidem przynajmniej) naprawdę doskonale.

Chyba styknie tego opisu, nie? ;)